To zwykle ma jej dość po kilku chwilach, bo jej się wydaje, że się nie uczy niczego ciekawego. Tak było z psychologią. Po pierwszych dwóch latach wiedziała już wszystko, w tym swoim potwornym zadufaniu.
I po jakimś czasie wylądowała na uniwersytecie w Stanach. Koło marca 2014 roku. Przygoda a z projektami Youth in Action, ta sama atmosfera, tak samo magiczni ludzie.
Co do przekazywania wiedzy... Cóż. Tu znowu moje zadufanie - po pięciu latach na psychologii, kursach z dwujęzyczności, lingwistyki z antropologicznego punktu widzenia i pracy magisterskiej w zakresie psychologii kulturowej (tak dziewczyno, czemu Ty pracujesz jako au pair?...) nie dowiedziałam się czegoś specjalnie odkrywczego. Raczej po prostu moja wiedza została ustrukturalizowana pod kontem nauczania angielskiego (tak, w ciągu roku udało mi się zdobyć tytuł nauczyciela TESOL - Teaching English to Speakers of Other Languages) i to właśnie dlatego przedłużyłam mój pobyt tutaj. Jeśli wrócić do Polski to z czymś cennym.
Kurs był magiczny przez względu na ludzi, których tam poznałam. Postrzegających mnie jako osobę, jako kogoś, nie Au Pair (o tym kiedyś też napiszę). Przez osoby z pasjami, historiami, przeżyciami, gdzie ani wiek, ani płeć, ani kolor nie miały najmniejszego znaczenia. Dowiedziałam się też rzeczy, których bym nawet nigdy nie pomyślała, jak na przykład to, że w Korei wiek liczy się od momentu poczęcia, więc kiedy dziecko się rodzi ma już roczek. I miałam okazję uścisnąć kogoś takiego, jak Thyra, która uciekła z Wietnamu do Stanów podczas wojny.
A niżej ja. Ze swoją ostatnią prezentacją. Ciągle podziwiam (lekki sarkazm) swoją nadekspresyjną mimikę. I wiecie, trochę ponad dwa lata temu, kiedy w listopadzie wyjechałam na swój pierwszy projekt do Turcji i miałam wygłosić prezentację po angielsku, poprostu się popłakałam. Nie wydusiłam słowa. Druga była łatwiejsza - kilka miesięcy po pierwszej. Też w Tyrcji. Ale ciągle nie idealna. Rok później, kiedy zaczęłam kurs, dr Shope poprosiła mnie o powiedzenie paru słów. Z lękiem, ale się zgodziłam. I to był horror.
A tym razem... Wiedziałam, że chcę coś do ludzi powiedzieć. Nie miałam pojęcia co, ale chciałam mówić. Tak, byłam zdenerwowana, ale to nie miało aż takiego dużego znaczenia. Wyszłam na środek i... Wow. Jakoś poszło.
Największym komplementem było to, że dr Shope zauważyła, że myślę po angielsku. No bo tak, angielski, chociaż ciągle koślawy, jest moim drugim językiem, częścią mnie.
A tu już koniec. Dyplom i... Do następnego razu. Do mojej bucket list dopisuję odwiedzić dr Shope kiedyś z nienacka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz